Bir Ayrılık Hikayesi
Bu bir mutluluk yazısı değil, bir ayrılık hikayesi de değil…Sadece hayata dair bir hikaye…
Bazen ne yaparsan yap , olmuyor işte.
Zamandan çalıyorsun, kimi zaman kederden, kimi zaman mutluluktan uykulara dalamıyorsun.
Hatta sırf son bir kez daha sesini duymak adına, dakikalar bir bir geçiyor, hep erteliyorsun zamanı
Kendinden çalıyorsun haberin yok.
Bazen ne yaparsan yap, olmuyor işte.
Onun derdini kendi derdine katıyor, anlamaya çalışıyorsun.
İçinde büyüyor, mutsuzluğuna dayanamıyorsun, paylaşmak istiyorsun sevgini.
Ama seni hep durduran bir şeyler var.
Olsuın, bırak bu gece durduramasın hiç bir şey seni.
Sadece 5dakikalığına “ikimiz” olalım diyorsun..
Gerçekler çalıyor kapını sonra, dur diyor, daha fazla ileri gitme!
Bazen ne yaparsan yap olmuyor işte.
Dudakların onu öpmek isterken..
Kalbin onun için atarken.
Aklın ondan başkasına çalışmazken
Ve yediğin her yemeği onun da tatmasını istiyorken
O, bunları zaten yapıyor,
Tek fark .. Sen yoksun.
Aynı şarkıyı dinliyorsunuz, farklı zamanlarda..
Aynı sözler dikkate değen.
Aynı hisler, farklı kişiler.
Kimseye zorla hisset! diyemezsin ki ..
Bazen ne yaparsan yap olmuyor işte.
Gün geliyor bir tek söz yüreğini kanatmasına yetiyor insanın.
Unutamamak.. Ne kadar zor olabilir ki ?
En can yakan acıları bile unutan insan değil sanki
Nasıl bir başka yüreği unutamazsın ki ?
Demesi kolay, olmuyor işte.
Aynı şehirde iki farklı hayatı yaşayan bir çift yürektik biz.
Şehrin soğuğunda ve yalancı ışıklarında tanışmıştık.
O günü hatırlamak bile acı veriyor şimdi.
Mutluluk ne çabuk öldü..
Çok çabaladım. Çok yoruldum. Tükendim.
Öylesine yakın olmak isterken hep uzak tuttu beni korkularım,
Seninse hayallerin.
Buna rağmen belki bir hayatı paylaşabilirdik.
Güç geldi..
Senin deyiminle..
Yeniden aynı şeyleri yaşamak.
Oysa sen sadece bir kere düştün.
Ben ise yüzlerce kere..
Kaçıncı kalp kırıklıığı bu?
Kaçıncı yarım kalan “aynı” hikaye..
Gücüm yok..
Ne bayağı laf!
Elinden tutmama izin vermedin ki..
Sen beni görmedin ki.
Karanlıktayım hep, güneş yüzüme çarpınca gerçek suretimden korkar oldum derdin.
Bilmiyordun ki, gün yüzüne doğduğunda ben sana yeniden aşık olurdum..
Sen.. Seni gerçekten seven birinin yanında olma ihtimalini istemedin.
Hep o değecek kişiyi bekleyemem derdin.
Yanındakini görmekten acizdin, kördün sen.
Gün ışığını bile karanlıkla selamlayan korkak..
İzin vermedin bize..
Artık son tren geldi kapıma..
Daha fazla katlanamam buna.
Sen sandığım koca bir yalandan ibaretmiş.
Bu garip oyunda, garip bir rol çalmışsın kendine..
Oysa ben sadece “gerçek” olsun istemiştim..
Yeniden başlamak zor geliyor dersin ya hep.
Ben yeniden başlamalıyım.
Yeniden doğmak hayata mümkün değil, biliyorum.
Acı çekeceğim çok.
Artık o şarkı huzur doldurmayacak içimi.
Yaşanması gerekliydi, tek taraflı yaşandı , ve bitti.
Bu gece hayatında ne olacağını biliyorum.
Gerçekler, çok ama çok acıtıyor.
Şu an ne düşlediğini biliyorum.
Nerede olduğunu.. Kimle..
Sen, bitmiş hikayelerini
O korkak hayaletinle
Yaşatmaya devam et.
Mutluluğun fırsatını çaldın hayatımızdan.
Ya da fark etmedin bile..
Ama ben..
Böyle devam edemem.
Bu gece göz yaşı dolu da olsa..
Bir yürekte bir ışığı söndürdün sen.
Geri dönüşü yok.
Umutlarıımı sildim,
Sende de bir sevgi borcum kalmasın
Üstü kalsın!
Bir çift umut dolu göz..
Hayatında saflığa yer açsın,
Umarım..
Yarım kalan hikayende, çok mutlu olursun.
Beni soracak olursan eğer..
Bir limandan daha ayrılıyorum,
Tanıdık hislerle.
Ama ümidim var hala..
Yarınlara, sevmeye, sevilmeye…
Alıntıdır…
