Beş Hececiler – Hecenin Beş Şairi
Beş Hececiler adıyla anılan ve Hecenin Beş Şairi olarak nitelendirilen şairlerin öncülüğünü yaptığı akım, ikinci meşrutiyet dönemindeki Milliyetçilik ve Türk halkını bir araya toplama sürecinde ortaya çıkmış; yurt sevgisini dile getiren hece ölçüsüyle şiirler yazmışlardır.
1917’den sonra genç şairler, şiirlerinde Türkçe ve hece ölçüsünün en güzel örneklerini vermişlerdir. Bir kaç yılı kapsayan çok kısa süre içinde ulaşılan bu başarıda, Cumhuriyet’in ilk yıllarında da şiir yazmayı sürdüren ve Beş Hececiler ya da Hecenin Beş Şairi olarak adlandırılan şairlerin etkisi büyüktür.
BEŞ HECECİLER adıyla anılan şairlerimiz resimdeki sıralamaya göre:
- Enis Behiç Koryürek – 1891-1949
- Halit Fahri Ozansoy – 1891-1971
- Yusuf Ziya Ortaç – 1895-1967
- Orhan Seyfi Orhon – 1890-1972
- Faruk Nafiz Çamlıbel – 1898-1973
“Konuşulan güzel Tükçeyi yazı diline geçirerek yeni ve büyük davayı kazanan ve kazandıranlar” olarak nitelendirilen Beş Hececiler; Ziya Gökalp ve Ömer Seyfettin’lerin başlattıkları “Yeni Lisan” anlayışının etkisiyle, Osmanlıcadan arınan bir dille şiir yazamaya yöneldiler. Ulus/ulusçuluk bilincini sürekli ön planda tutmuşlardır.
Bu hareketi, aruzla yazanlara bir tepki olarak doğmuştur. Şiirlerindeki ortak özellikler:
* Biçimde ve içerikte sadeliği getirdi. Bu işlevlerinden öte, bir rejimin sorunlarını da tartışmaya yönelmişlerdir.
* Şiirde sade ve özentisiz olmayı ve süsten uzak olmayı tercih etmişlerdir.
* Şiire birinci dünya savaşı ve milli mücadele döneminde başlamışlardır.
* İlk şiirlerinde aruz veznini kullanmışlar daha sonra heceye geçmişlerdir.
* Şiirde memleket sevgisi, yurdun güzellikleri, kahramanlıklar ve yiğitlik gibi temaları işlemişlerdir.
* Beş Hececiler , hece vezni ile serbest müstezat yazmayı da denediler.
* Beş Hececiler mısra kümelerinde dörtlük esasına bağlı kalmadılar yeni yeni biçimler aradılar.
* Beş Hececilerde nesir cümlesini şiire aktardılar ve düz yazıdaki söz diziminin şiirlerde de görülmesi bu akımda çok rastlanan bir özelliktir.
